Eten. We doen het iedere dag om onze lijven te voeden. En toch wordt er steeds minder aandacht geschonken aan wat we precies in onze mond stoppen. Oma’s keuken werd de afgelopen decennia geïnfiltreerd door fabrieksmatig geproduceerde ingrediënten, shakes, en kant- en klaar maaltijden. Hoe sneller, hoe beter. Hoe zoeter, vetter en zouter, hoe verslavender.

Dat vind ik zonde, of bot gezegd: heel stom. Door steeds minder tijd te spenderen in de keuken verliezen we onze waardering voor, én de relatie met de oorsprong van ons eten. Wat zit er in je ‘wereldgerecht’ of maaltijdsalade? Wie maakt dat eigenlijk wat uit?

Niet meer na hoeven denken over wat we eten, is een luxe die we voor lief nemen. Tegelijk drukt dit feit een onwijs grote stempel op het welzijn van mens en natuur. Want als we niet meer nadenken over wat we eten, stimuleren we geen eerlijke en duurzame landbouw, gaan we niet door het vuur voor dierenrechten, mikken we gedachteloos al dat vet en suiker in onze bakkes, en onze restjes in de prullenbak. Zie je wat ik bedoel? Uiteindelijk maakt het iedereen wat uit.

Daarom pleit ik voor meer bewustzijn en waardering. Enerzijds door het verspreiden van kennis, anderzijds door een opwaardering van ’s lands gemeenschappelijke smaakpapillen.

Ik wil dat mensen weer leren eten. Leren proeven, bedoel ik dan eigenlijk. En als je leert proeven, leer je hopelijk ook weer koken. Want als je eenmaal dat overtollige zout of die artificiële smaakstof proeft, duurt het niet lang meer voordat je zelf de keuken in duikt. Of – als je er écht niet aan wil – andere mensen zoekt (zoals koks, vrienden, oma’s, of ik – en dus niet Nestlé of Unilever) om dat voor je te doen.

Tijd voor een voedselrevolutie. Kook, lees, eet je mee?